Rozdział XXV - Poznanie trybutów.

Dzisiaj jest dzień dożynek. Boję się. 

Rozmawialiśmy z Harrym o imieniu dziecka. W końcu postanowiliśmy je nazwać James. Jestem zadowolona z naszego wyboru. To imię dobrze kojarzy się naszej dwójce. Harry zawsze szanował mojego brata i brał z niego przykład, a ja go bardzo kochałam i jestem mu wdzięczna za wszystko co dla mnie zrobił, jak mnie wspierał. 

Stoję na balkonie i przyglądam się drzewom. Wiatr lekko wieje i muszę odgarniać włosy ze swojej twarzy. Jestem ciekawa kogo wylosują. Mam nadzieję, że trybuci nie będą mieli mniej niż 16 lat. Według mnie są jeszcze za młodzi. Myślę, że nie byłabym w stanie być mentorką, np. dwunastolatka. Przed nim jeszcze wiele dni życia, a on zostaje skazany na śmierć. Otrząsam się z myśli i schodzę do salonu, gdzie widzę Harry'ego przed lustrem poprawiającego krawat. Ja mam na sobie czarną sukienkę. Mick zrobił ją tak idealnie, że nie wyglądam w niej jak hipopotam. Choć właśnie tak się czuję. Brunet się odwraca i patrzymy sobie w oczy. Zbliża się do mnie i zakłada mi włosy za ucho. 

- Wyglądasz ślicznie - unosi kąciki swoich ust.

- Ty również dobrze wyglądasz.

- Gotowa? 

- Chyba tak - odpowiadam niepewnie.

- Spokojnie. Dasz radę - łapie moją rękę, a po chwili ją całuje.

- Cieszę się, że ciebie mam.

Wychodzimy z domu i udajemy się pod Pałac Sprawiedliwości. Widzę mnóstwo ludzi. Wszyscy się denerwują. Każdy martwi się o to kto zostanie wylosowany. Nawet ja, a raczej mało powinno mnie to obchodzić, kiedy jestem bezpieczna zwyciężając ostatnie igrzyska. 

Za sceną spotykamy Sophie z którą się witamy. Po chwili opiekunka naszego dystryktu wychodzi na środek sceny, a my stajemy z boku. Przyglądam się wszystkim twarzą. Rok temu stałam tam ja. W ogóle nie przejmowałam się tym czy zostanę wylosowana. Teraz martwię się o to kto zajmie moje miejsce. Zabawne, bo powinno być na odwrót. 

Oczywiście na początku oglądamy film o Mrocznych Dniach, a następnie Sophie przechodzi do losowania. 

- Damy mają pierwszeństwo - wkłada swoją chudą rękę do kuli i czyta - Jessica Clair!

Z tłumu wyłania się blondynka średniego wzrostu. Jest w szoku. Ręce się jej trzęsą. Po chwili stoi obok Sophie, która prosi o oklaski.

- Teraz czas na mężczyzn - oświadcza i wyciąga karteczkę. - Noah Venuste!

W kierunku sceny idzie chłopak o krótkich, blond włosach z kamienną twarzą. Jak każdy facet próbuje pokazać, że jest silny, ale pewnie jest równie zszokowany jak dziewczyna. Obaj wyglądają na około 16 lat. Chociaż z tego mogę być zadowolona. Para udaje się do pomieszczenia w którym będą się żegnać ze swoimi rodzinami, przyjaciółmi, a ja, Harry i Sophie idziemy do pociągu. Z zielonookim kierujemy się do naszego przedziału i przebieramy w luźniejsze rzeczy. Idę do łazienki, aby obmyć twarz. To trochę mnie relaksuje. Chłód jaki daje mi woda sprawia, że czuję się lepiej. Wychodzę i widzę loczkowatego, który siedzi na łóżku z twarzą w rękach. 

- Wszystko w porządku? - pytam, siadając obok niego i kładąc rękę na jego plecach.

- Tak... - podnosi głowę i patrzy na mnie z lekkim uśmiechem. Przejeżdża ręką po moim policzku. - To co? Idziemy lepiej poznać trybutów?

Kiwam głową na znak zgody i podnosimy się z łóżka. Idziemy trzymając się za ręce i ujawnia nam się para, którą będziemy szykować na zmagania na arenie. Nie wiem jak mam się zachować, ale na szczęście jest jeszcze Harry, który wie co robić.

- Na początku chcielibyśmy wam powiedzieć, że bardzo nam przykro, że zostaliście wylosowani - zaczyna. - Postaramy się was jak najlepiej przygotować, ale niestety prawda jest taka...

- Że tylko jeden może przeżyć - przerywa chłopak.

- Dokładnie - potwierdza Harry, a blondyn przewraca oczami. Trochę irytuje mnie jego zachowanie i posyłam mu groźne spojrzenie.

- Może zmieńmy temat - lekko się uśmiecham. - Jestem Emily, a jak wy macie na imię? I jakbym mogła wiedzieć ile macie lat?

- A co to za miejsce, abyś się interesowała moim wiekiem? - pyta z oburzeniem blondyn. Dziewczyna tylko się nam przygląda.

- Chłopie trochę szacunku! My chcemy wam pomóc, a ty nie możesz przynajmniej udawać dla nas miłego?! 

Blondyn patrzy na mnie ze strachem w oczach, a Harry próbuje mnie uspokoić. Słyszę drżący głos dziewczyny:

- Jestem Jessica. Mam 17 lat...

- Miło mi - unoszę lekko kąciki swoich ust, ale nadal jestem zła na chłopaka. Już wiem komu kibicuję.

- A ja Noah. 18 lat - mówi oschle.

- Emily może byś poszła odpocząć. Nie możesz się denerwować - proponuje brunet, ale ja się nie zgadzam. Chociaż ma rację…

-Jak się czujecie? Mam nadzieję, że spędzicie dobrze czas w naszym towarzystwie - posyłam uśmiech dziewczynie. Na chłopaka nawet nie zwracam uwagi.

Rozmawiam z dziewczyną o jej uczuciach, rodzinie. Mówię jej też trochę o sobie. Harry zaś próbuje nawiązać kontakt z Noah, ale nie idzie mu to najlepiej. Cały czas traktuje mojego męża jak kogoś gorszego. Powinien się cieszyć, że staramy się mu pomóc, a nie oceniać nas z góry. Wieczorem żegnam się z dziewczyną i idę z loczkowatym do naszego przedziału. Biorę szybki prysznic i narzucam na siebie lekką, białą bluzkę. Chowam się pod kołdrę i czekam na bruneta. Kiedy wchodzi uśmiechamy się do siebie i siada obok mnie, całując w policzek.

- Jakoś daliśmy radę.

- Noah strasznie mnie denerwuje - wyrzucam.

- Tak. Ma trudny charakter. Ale może tak odreagowuje swoje wylosowanie - próbuje zrozumieć chłopaka, ale ja i tak nie zamierzam go polubić.

- Według mnie powinien być dla nas milszy. Czemu nie jest taki jak Jessica?

- Bo jest chłopakiem?

- Tanner się tak nie zachowywał i ty pewnie też nie, więc czemu go usprawiedliwiasz?

- Emily, zrozum. On nie jest zły. Dało się z nim jakoś dogadać. Po paru dniach będzie lepszy. Zobaczysz.

Robię krzywą minę i gaszę światło. Nie mam ochoty rozmawiać o Noah. Nie lubię go i koniec. Niech Harry się z nim męczy, ja wolę rozmawiać z Jessicą. 

Następnego dnia budzimy się po 8.00. Szybko przebieramy się z mężem i idziemy na śniadanie. Jesteśmy pierwsi. Siadamy przy stole w ciszy i szykujemy sobie śniadanie. W pewnym momencie dołącza się do nas Sophie. Mija sporo czasu zanim przychodzą Noah i Jessica. Obydwoje są uśmiechnięci. Siadają do stołu, a Harry zaczyna im opisywać jak wygląda plan na dzisiejszy dzień. Jestem ciekawa jakie stroje styliści przygotowali na oficjalne otwarcie igrzysk. Noah zachowuje się inaczej niż wczoraj. Jest… milszy, co wydaje mi się podejrzane. Nie wiem czy rozmawiał z Jessicą i o czym… Nawet jeśli naprawdę jest w porządku to u mnie teraz nie będzie miał łatwo. Ważne jest pierwsze wrażenie, a on wczoraj nie zrobił na mnie jakiegoś cudownego. Kiedy kończymy jeść idziemy z brunetem do naszego przedziału i zabieramy walizki, a raczej on. Nie wygląda na wesołego. Myślę, że czuje się podobnie jak ja. Żal mu wszystkich trybutów.

            Wychodzimy z pociągu i ujawnia nam się tłum kapitolińczyków. Jest dokładnie tak samo jak rok temu. Wszyscy się cieszą na widok trybutów. A oni pewnie czują się tak jak ja wtedy. Smutna, że opuściłam dom i mogę zginąć. Bardzo im współczuję. Idziemy w stronę budynku, w którym nasi podopieczni będą szykowani do otwarcia. Nie wiem, gdzie mam się udać, więc kieruję się za zielonookim, który ciągnie mnie za rękę.

Znajdujemy się w jakimś pomieszczeniu, w którym jest parę telewizorów na których już wyświetlone są trybuny. Na twarzach mieszkańców Kapitolu widzę podekscytowanie. Ciekawa jestem jakby się czuli na ich miejscu. Już nie byłoby im tak wesoło. Nawet nie wiedzą jakie mają szczęście, że się tutaj urodzili. W pomieszczeniu pojawia się coraz większa ilość mentorów. W pewnym momencie wchodzi Finnick z którym się serdecznie witamy. Rozmawiamy o mojej ciąży i mniej wesołym temacie czyli dożynkach. W Czwórce ponoć wylosowano dwunastoletnią dziewczynkę i osiemnastolatka. Mówi, że są bardzo mili, a chłopak powiedział, że będzie się starać chronić małą jak najdłużej. Mam nadzieję, że nie będę musiała patrzeć na śmierć tej dziewczynki. Rozmawiamy tak aż słyszymy głos Caesara, a na trybunach pojawiają się trybuci. Dystrykt pierwszy jest przebrany za gladiatorów, a drugi za rycerzy. Trójka nie wygląda ciekawie, ponieważ są poplątani w kablach. Czwórka jest przebrana za piratów, Piątka za słońca. No i w końcu ukazuje się nasz dystrykt. Noah i Jessica są przebrani za pilotów. Obydwoje bardzo dobrze się prezentują. Uśmiechają się do widowni i im machają. Na pewno zdobyli serca niejednego kapitolińczyka. Na resztę dystryktów nie zwracam uwagi. Cały czas przyglądam się swoim podopiecznym. Kiedy rydwany się zatrzymują Noah obejmuje Jessicę. Co on robi? Nie rozumiem go.

***

Siedzę w salonie pomiędzy Harrym, a Sophie, czekając na swoich podopiecznych. Kiedy wchodzą do środka są w bardzo dobrych humorach. Czy oni coś do siebie czują? To pierwsze co mi wpada do głowy. Może tak jest. Już rano byli bardzo weseli. Dosiadają się do nas i mówię:

- Bardzo dobrze wypadliście na tym otwarciu – uśmiecham się.

- Dziękujemy – odpowiada mi Noah z promiennym uśmiechem.

- Co wy braliście? – żartuje loczkowaty. – I kto jest waszym dilerem? Chcę go poznać – szturcham bruneta łokciem, a ten się do mnie szczerzy. Dwójka wybucha śmiechem i dalej rozmawiamy o szkoleniu.

            Wieczorem idę do pokoju Jessiki, aby z nią porozmawiać. Z natury jestem bardzo ciekawska, wiec na pewno spytam się o Noah. Mam nadzieję, że nie zareaguje źle na moje pytanie.

- Em… obejrzeliśmy razem dożynki i zaczęliśmy ze sobą rozmawiać. Tak dobrze nam się ze sobą rozmawiało, że nie zauważyliśmy, że jest już północ. Chciałam pójść do swojego przedziału, ale Noah poprosił, abym z nim została – spuszcza głowę z uśmiechem i z czerwonymi policzkami. – Zasnęłam w jego pokoju, a ja rano sobie żartowaliśmy, dlatego byliśmy w takich dobrych humorach.

- A jest coś więcej między wami? – pytam, ale po chwili dodaję. – Przepraszam. Nie powinnam się tym interesować – podnoszę się z jej łóżka i kieruję do wyjścia. – To ja już lepiej…

- Nie, zostań – prosi. – Jesteś jedyną osobą z którą mogę o tym porozmawiać.

- Eeee -  jestem lekko zdziwiona, ale wracam na swoje miejsce.

- On mi się podoba. Bardzo miło mi było, kiedy mnie objął na otwarciu. Robiłam wszystko, aby nikt nie zauważył, że mam wypieki na twarzy, ale chyba to było widoczne – bawi się rękoma. – Myślisz, że on coś do mnie czuje? – unosi głowę z oczami, w których widzę nadzieję.

- Jessica przepraszam, ale nie mam pojęcia… Myślę, że chyba tak, lecz nie mam pewności. Ale wczoraj wydawał się arogancki. Jak to możliwe, że się dogadaliście?

- On naprawdę taki nie jest. Kiedy wczoraj rozmawialiśmy był bardzo miły i powiedział mi, że bardzo cię lubi i źle się z tym czuje, że ty za nim nie przepadasz. Bardzo żałuje swojego wczorajszego zachowania.

            Nie wiem co o tym wszystkim myśleć, ale chyba mogę zaufać Jessice. To mądra dziewczyna i wie co robi. Niech będzie szczęśliwa z Noah. Może naprawdę nie jest zły. Harry mógł mieć rację, że tak odreagowuje wylosowanie.

---

Yay! Nowy rozdział xD Co myślicie? Nie jestem jakoś specjalnie z niego dumna, ale może nie jest najgorszy… Piszcie co myślicie. ;)

Pozdrawiam xx