Rozdział XXVI - Odwzajemniona miłość.

            Budzę się jakoś po piątej wtulona w swojego męża. Kiedy stwierdzam, że nie mogę ponownie zasnąć wyplątuję się z objęć loczkowatego i idę do łazienki, aby obmyć twarz zimną wodą. To dodaje mi trochę energii. Ubieram jasną bluzkę i jeansy i robię sobie kitkę. Przyglądam się sobie w lustrze. Nie jest chyba najgorzej, więc wychodzę z łazienki. Chyba pójdę na spacer. Z troską patrzę się jeszcze chwilę na bruneta, a po chwili wychodzę z naszej sypialni i zastaję w salonie Noah. Ten podskakuje na mój widok.

- Cześć… - zaczyna niepewnie.

- Cześć – mówię oschle.

- Emily chciałbym cię bardzo przeprosić za moje zachowanie w dzień dożynek – kręci głową. – Bardzo źle znoszę to, że idę na arenę. Martwię się o swoich rodziców. Pomagałem im w utrzymaniu, a teraz nie mają nikogo…

- Eee… bardzo mi przykro – siadam obok chłopaka.

- Jestem twoim fanem. Uwielbiam cię i żałuję, że się z ciebie wyśmiewałem przed twoimi igrzyskami. Jak głupi podążałem za tłumem – patrzy w podłogę. – Bardzo cię polubiłem od twoich igrzysk. Szkoda, że dopiero wtedy zauważyłem, że jesteś wyjątkowa… - wzdycha. – Harry ma szczęście.

            Przymrużam oczy, a chłopak robi zdziwioną minę. Czeka na moją odpowiedź, ale ja nie wiem co powiedzieć. Chciałabym już wyjść na spacer, ale nie mogę go tak teraz zostawić po tym jak mi się wyżalił i wyznał swoje uczucia.

- Eee, Noah… Zatkało mnie – uśmiecham się, co sprawia, że chłopak się rozluźnia i na jego twarzy również pojawia się uśmiech.

- W jakim sensie? – wystawia swoje białe zęby. Wygląda uroczo.

- Od początku za tobą nie przepadałam i myślałam, że jesteś arogancki, a tu proszę. Zaczynasz mi przypominać Tannera…

            Blondyn robi krzywą minę.

- Nie jestem taki jak on. Wykorzystywałbym każdą chwilę, aby spędzić ją z tobą, a on na początku igrzysk chodził smutny.

- Uświadomił sobie, że zostało…

- Ja tak nie postąpię z Jessicą – oświadcza, a po chwili spuszcza głowę.

- Jak nie chcesz to nie odpowiadaj, ale… podoba ci się Jessica? – unoszę kąciki swoich ust. Chłopak nadal nie podnosi głowy.

- Tak… - mówi patrząc w swoje nogi.

            Z mojej twarzy nie znika uśmiech. Klepię chłopaka po plecach i wychodzę na spacer. Przechodzę obok mostu i dochodzę do parku. O tej porze nie ma tu za wielu ludzi, ale i tak znajdują się osoby, które proszą mnie o autografy. Nie sądziłam, że taki mały gest może kogoś uszczęśliwić. Mimo, że moje czyny na arenie nie są godne podziwu miło się czuję, kiedy rozmowa ze mną sprawia komuś tyle radości. Idę samotnie ścieżką w parku i nagle słyszę znajome głosy.

- Emily, Emily! Czekaj! – to Nelly.

            Szukam jej wzrokiem. Kiedy ją zauważam, biegnę do niej i się na nią rzucam. Następnie przytulam się do towarzyszącego jej, Chrisa. Bardzo się cieszę na widok tej dwójki razem. Spacerując po parku rozmawiamy.

- Jak się wam sprawy układają? – wystawiam swoje zęby.

- Myślę, że bardzo dobrze – odpowiada Chris, łaskocząc moją przyjaciółkę, która nie może powstrzymać się od śmiechu, a po chwili daje mu całusa w policzek. Ja z wielką przyjemnością się temu przyglądam.

- Jesteście słodcy.

- Ty i Harry również – stwierdza brunetka. – Jak sprawy z dzieckiem?

            Opowiadam im o tym, że będziemy mieli syna i nazwiemy go James. Mówię też o początkowych sprzeczkach jeśli chodzi o nazwanie go. Para wysłuchuje mnie, a po chwili robią podejrzane uśmiechy.

- Wiemy, że to szybko… - zaczyna Chris.

- Nawet za szybko – śmieje się Nelly. – Ale jestem w ciąży.

- Co?! – robię wielkie oczy na wiadomość, a po chwili się uśmiecham. Jestem w lekkim szoku. – Naprawdę jesteście szybcy.

- Wy też byliście – tłumaczy się chłopak. – Harry szybko ci się oświadczył, aby…

- Chris! – szturcha swojego chłopaka brunetka, a ja wybucham śmiechem.

- Wy najwidoczniej nie czekaliście do ślubu – zauważam.

-Trudno jest z nim czekać. On jest taki niecierpliwy – wskazuje na niebieskookiego i przewraca oczami.

- Przepraszam co? – zaczyna z oburzeniem. – Ja się grzecznie zapytałem, a ty się wtedy na mnie rzuciłaś. Rzeczywiście to ja byłem nachalny – wskazuje na siebie i lekko unosi kąciki swoich ust, a dziewczyna się czerwieni.

***

            Kiedy wchodzę do salonu zastaję loczkowatego, który uśmiecha się na mój widok i podchodzi do mnie, łapiąc mnie za ręce. Nasze nosy się spotykają i po chwili to samo dzieje się z ustami. Po bardzo namiętnym pocałunku chłopak pyta:

- Gdzie byłaś? – unosi brwi.

- Na spacerze – zaczynam. – Spotkałam Chrisa i Nelly.

- Naprawdę? Co u nich słychać.

- Wszystko jest bardzo dobrze. Chyba nawet za dobrze – chichoczę.

- Co jest? – pyta sfrustrowany.

- Nelly jest w ciąży.

- Co? Szybcy są.

- Chris pięknie zauważył, że my też się z tym spieszyliśmy – puszczam mu oko.

- No szczerze… - uśmiecha się łobuzersko. – Teraz to mi James przeszkadza – dotyka mojego brzucha, a ja się śmieję.

- Jessica i Noah są na szkoleniu? – zmieniam temat.

- Tak – drapie się po głowie. Siadamy razem na kanapie.

- Co będziemy przez ten czas robić? – mój mąż nerwowo trzęsie nogą.

- Mógłby szybciej z ciebie wyjść.

- Harry! Doczekasz się – śmieję się, a on dołącza.

***

            Popołudniu do salonu wchodzą nasi podopieczni. Wyglądają na bardzo zmęczonych.

- Jak pierwszy dzień? – pyta zielonooki.

- Nie najgorzej – łapie się za szyję Noah. – Ale patrząc na pozostałych trybutów mamy niezłą konkurencję.

- Wiecie już czym zabłyśniecie na pokazie indywidualnym? – unoszę brew.

- Jessica bardzo dobrze strzela z łuku, a ja chyba sprawdzam się w rzucaniu nożami.

- To dobrze – uśmiecham się do dwójki. – Pewnie jesteście bardzo głodni. Chodźcie jedzenie już czeka – wskazuję im jadalnie.

            Siedzimy razem przy stole. Razem z Harrym zadajemy parze różne pytania na temat trybutów. Większość jest bardzo zwinna i umięśniona. Dobrze posługują się bronią. Oczywiście najmniejsze szanse ma dwunastolatka z Czwórki. Jessica mówi, że dziewczynka nie była w stanie utrzymać żadnej z broni. Jestem ciekawa jak sobie poradzi z pokazem indywidualnym. Podopieczni zadają nam pytania o to jak nam mijało szkolenie i jak poszedł nam pokaz. Opowiadam o tym jak poznałam swoje umiejętności w rzucie oszczepem dopiero na Sali Szkoleniowej, a Harry mówi im, że od najmłodszych lat ojciec uczył go strzelać z łuku. Noah podziwia pana Jovena i mówi, że chciałby go kiedyś poznać… po czym żałuje, że raczej nigdy nie będzie mógł tego zrobić. Szkoda mi tej dwójki. Są naprawdę cudowni.

            Wieczorem udaję się do pokoju Jessiki, aby z nią porozmawiać jak ostatnio. Kiedy wchodzę do niej, na jej twarzy pojawia się promienny uśmiech i wskazuje mi miejsce na swoim łóżku. Wygląda ślicznie. Włosy ma zaplecione w warkocz, a ubrana jest w luźną, bordową bluzkę i czarne legginsy.

- To jak tam dzisiaj z Noah? – unoszę kąciki swoich ust, a dziewczyna się czerwieni.

- Cały czas był przy mnie i pomagał mi przy każdej stacji. Kiedy uczyłam się strzelać z łuku miałam problemy z utrzymaniem jego. Wtedy pomagając mi go przytrzymać objął mnie i szeptał mi do ucha czy dam już radę. Jego głos – dziewczyna opada na poduszki – był taki seksowny – wzdycha, a ja chichoczę.

- To cudownie!

- Genialnie, wspaniale! Mało powiedziane!

- Trzymam za was kciuki kochani – puszczam jej oko.

- Jesteś cudowna – uśmiecha się do mnie i przytula. – Szkoda, że ja i Noah nigdy nie będziemy mieli tak jak ty i Harry – i wtedy uśmiech znika z jej twarzy.

- Och… - wzdycham. – Jessica… Nie myśl o tym… Wiem, że to jest trudne… Po prostu cieszcie się tym co teraz macie i nie pozwólcie, aby cokolwiek lub ktokolwiek to zniszczył.

- Dzięki – robi krzywy uśmiech. – A skąd mam pewność, że mu się podobam? Może on był po prostu miły?

- No nie wiem, nie wiem – drażnię się z nią.

            Rozmawiamy do dwudziestej trzeciej. Opowiadam jej swój dzisiejszy dzień oraz parę zabawnych sytuacji z Harrym. Dziewczyna nie może powstrzymać się od śmiechu i chyba zapomina o problemach. Kiedy zauważam, że zasypia gonię ją do snu, ale ta się ze mną kłóci, że nie chce jej się spać. Po długich namowach dziewczyna w końcu pozwala mi opuścić pokój i chowa się pod kołdrę. Wychodzę z uśmiechem na twarzy, a Harry podejrzanie na mnie patrzy.

- Co wy tam robiłyście?

- Rozmawiałyśmy? – marszczę czoło.

- Taki dobry humor to masz tylko po seksie ze mną – śmieje się.

- Joven! – łapię w rękę poduszkę leżącą na kanapie i w rzucam nią w niego, chłopak tylko przygląda mi się z pożądaniem i się uśmiecha.

           Udajemy się do sypialni i idę wziąć prysznic. Ciepły strumień wody spływa po moim nagim ciele, a ja czuję się świeżej. Po całym dniu jestem jak nowonarodzona. Narzucam luźną, białą bluzkę i chowam się pod kołdrę, czekając na Harry’ego. Kiedy brunet wreszcie wychodzi z łazienki kładzie się obok mnie, a ja się do niego przytulam i rozmawiamy o naszych podopiecznych.

- Czy Jessica jest zainteresowana Noah?

- Tak, a co?

- Wzajemna miłość – wzdycha. – A co jeśli są dla siebie stworzeni?

- Nic już z tym niestety nie zrobisz…

---

Nie wiem jak wam, ale akurat ten rozdział mnie się podoba. :3 Piszcie co o nim myślicie w komentarzach. :))

Zostałam nominowana do Liebster Award. Tutaj więcej: 
http://harryjoven.blogspot.com/p/liebster-award-1.html
http://harryjoven.blogspot.com/p/liebster-award-2.html

Pozdrawiam xx