Rozdział XXIX - 71 igrzyska czas zacząć!

            Budzę się po trzynastej. Wstaję chwiejnym krokiem z łóżka i udaję się do kuchni w luźniej, białej bluzce. Drapię się po głowie i ziewam. Słyszę swojego tatę:

- Księżniczka wreszcie postanowiła wstać? – śmieje się.

- To nie jest śmieszne – mówię zaspanym głosem. – Niedługo zaczną się igrzyska! – przypominam sobie.

- Wiem skarbie, że martwisz się o te dzieci.

            Kiwam głową i siadam przy stole na którym czekało już na mnie śniadanie. Szybko je spożywam i uciekam do salonu. Włączam telewizję i z niecierpliwością czekam na transmisję z igrzysk. Wiem, że jeszcze godzina, ale nie jestem teraz w stanie myśleć o czymkolwiek innym. Słyszę pukanie drzwi. To państwo Joven. Przyszli sprawdzić jak się czuję. Ja ich olewam i wsłuchuję się w głupie reklamy, które tak naprawdę mnie nie interesują. Mówią mi, żebym oderwała się od tego sprzętu, ale nie umiem. Kiedy zbliża się piętnasta prostuję się i przyglądam Caesarowi, który właśnie pojawia się na ekranie. Mówi, że za parę minut zaczną się zmagania tegorocznych trybutów na arenie. Dowiemy się kto zginie przy Rogu Obfitości. Przeżywa, że będą musieli zginąć itd. Pewnie w rzeczywistości mało go to obchodzi. Przewracam oczami i pojawia się arena. Góry. Cała arena to skalne wzniesienia. Na szczytach zauważam śnieg. Pogoda pewnie będzie zmienna. Typowa na takie klimaty. Widzę przerażenie na twarzach niektórych trybutów, w tym Noah. Ubrani są w ciepłe kurtki. Myślę, że noce mogą być chłodne. Słyszę odliczanie. Kiedy głos dochodzi do „zero”, trybuci szybko opuszczają platformy i biegną na Róg Obfitości. Widzę Jessicę, która chwyta łuk i strzały oraz plecak. Kiedy zdobywa to co potrzebuje ucieka jak najdalej. Świetne! Teraz pokazują innych trybutów. Zawodowcy zdobyli już broń i zabijają kogo popadnie. Strzelają z łuku, rzucają nożami, wbijają miecze w brzuchy pozostałych zawodników. Jeden o mało co nie trafia w Noah. Na szczęście ten robi unik i biegnie w kierunku Jessiki. Unoszę lekko kąciki swoich ust. Po paru minutach rzeź się kończy. Na Rogu widzę mnóstwo ciał. Po chwili słyszę jedenaście wystrzałów armaty. Masakra.

            Przez resztę dnia na arenie nikt nie ginie, a zawodnicy nie robią nic ciekawego. Dopiero wieczorem pokazują Jessicę i Noah, którzy chowają się w jaskini. Przeglądają plecaki, w których znajdują parę owoców, wody, zapałki i śpiwory. Rozmawiają chwilę o tym co wydarzyło się na Rogu, a później wyglądają, aby zobaczyć kto dzisiaj zginął. Widzę chłopaka z Trójki, parę z Piątki, trybuta z Siódemki, parę z Ósemki, dziewczynę z Dziewiątki, pary z Dziesiątki i Dwunastki. Moi podopieczni przytulają się do siebie, a później idą wspólnie spać.

            Teraz widzę zawodowców. Szukają kogoś do zabicia. Chcę oglądać dalej, ale słyszę rodziców Harry’ego.

- Skarbie idź już spać. Jest późno – mówi troskliwym głosem pani Joven.

- Nie – odpowiadam stanowczo. – Ja muszę wiedzieć co się dzieje.

- Dowiesz się jutro rano – uspokaja mnie mój ojciec.

- Nie rozumiecie? Ja się nimi zajmowałam przez te dni. Teraz muszę ich wspierać oglądając ich igrzyska.

- Pamiętaj, że jesteś w ciąży i twoim zadaniem jest jak najwięcej odpoczywać i się niczym nie przejmować! – krzyczy na mnie matka zielonookiego.

            Patrzę na nią z wrogością i szybko chowam się w swoim pokoju. Jestem zła. Ja muszę ich oglądać, a nie mogę. Czemu? Czemu właśnie teraz jestem w ciąży?

- James mógłbyś się już urodzić wiesz? – jęczę mu.

            Podchodzę do okna i przyglądam się gwiazdom na niebie. Ślicznie migoczą na ciemnym tle. Patrzę na łóżko. Nie zasnę. Za bardzo się przejmuję igrzyskami. Całą noc będę o nich myśleć. Każdy mentor tak ma czy ja jestem jakaś psychiczna? Kładę się na łóżku i patrzę w okno. Co oni teraz robią? Co czują? Czy zawodowcy ich znaleźli? Zadaję sobie właśnie te i podobne pytania przez całą noc. Chyba w końcu udaje mi się zasnąć, ale nie na długo. Wstaję o szóstej rano. Szybko zrywam się z łóżka i idę przed telewizor. Widzę zadowolonych zawodowców. Komentują czyjąś śmierć.

- „Zostaw go!” – śmieje się dziewczyna. – Ona była taka żałosna.

            Czy jej chodzi o Jessicę? I co mi daje sen? No właśnie. Teraz sobie zaprzątuję tym głowę. O kim mówiła dziewczyna? Pojawia mi się trybutka z Czwórki razem z chłopakiem z jej dystryktu. Razem wspinają się i zrywają jagody. Nic ciekawego nie robią, więc organizatorzy igrzysk postanawiają wrócić do zawodowców, którzy znowu na kogoś polują. Jest to chyba dziewczyna z Siódemki. Ucieka przed nimi, ale w pewnym momencie się zatrzymuje. Trzyma w ręku siekierę. Zawodowcy się z niej śmieją, a ta postanawia z nimi walczyć. Dziewczyno jaka ty jesteś głupia… Sama na czterech nie dasz rady. Bum! Słyszę wystrzał armaty i widzę trybulkę z Siódemki ze strzałą w sercu. Mówiłam…

            Do salonu wchodzi mój ojciec, który jęczy, że dziwnie się zachowuję i powinnam jeszcze spać. Zdecydowanie bardziej podobało mu się to, że spałam do trzynastej niż teraz zrywam się jak najwcześniej potrafię. Zaciąga mnie do kuchni, abym pomogła mu przygotować śniadanie, ale odmawiam. Cały czas przyglądam się telewizorowi z wielkim zaciekawieniem. Pa paru godzinach w domu pojawiają się rodzice Harry’ego.

- Cały czas nic innego nie robi – zamartwia się mój ojciec. – Nie wiem co mam robić.

- Może to normalne…

- Harry przecież wyjechał na chwilę jak były jej igrzyska, czyli nie trzeba siedzieć non stop przed telewizorem – przekonuje państwa Joven.

- Szczerze… - zgadza się mama loczkowatego.

            Na ekranie ukazuje się mi Jessica. Nie widzę Noah. Coraz bardziej wierzę w to, że zginął. Dziewczyna szykuje jedzenie. Rozpala ognisko, które za chwilę gasi. Wraca do jaskini i siedzi bardzo długo sama zjadając śniadanie. Nagle w jaskini pojawia się Noah. Na szczęście. Uspokajam się. Najwidoczniej chodziło im o inną parkę. Jak ja się cieszę. Nic nie jest teraz w stanie opisać moich uczuć. Czuję wzrok na sobie. Odwracam się do dorosłych. Patrzą na mnie z troską. Uśmiecham się lekko do nich, ci odwzajemniają uśmiech, ale ja wiem, że woleliby, abym teraz gdzieś wyszła.

- Idę do Edwarda – postanawiam.

- Do kogo? – pyta mój ojciec.

- Był mentorem Harry’ego – odpowiada pani Joven i kładzie rękę na ramieniu mojego taty.

- Dobrze. Możesz iść – pozwala mi ojciec i wskazuje ręką drzwi.

            Podnoszę się z kanapy i idę do swojego pokoju. Powinnam się umyć. Chwytam ręcznik w rękę i biorę szybki prysznic. Ciepła woda opływa po moim ciele. Czuję kopnięcie.

- Spokojnie kochanie – mówię. – Jeszcze trochę i wyjdziesz.

            Wychodzę z łazienki i ubieram wielką, białą bluzkę i ciemnoniebieską koszulę w kratkę oraz czarne spodnie. Czeszę się i idę do domu Edwarda. Pukam do drzwi, a przede mną ujawnia się mężczyzna. Wita mnie ciepło i zaprasza do środka. Pyta się o moją ciążę, a następnie o uczucia związane z igrzyskami. Pytam czy to normalne, że tak się tym przejmuję. Oczywiście odpowiedź jest taka sama jak twierdzą moi rodzice Harry’ego i mój tata. Za bardzo się tym przejmuję. Podczas naszej rozmowy zerkam na telewizor, ale nie zauważam swoich podopiecznych. Edward zauważa moje zachowanie.

- Spokojnie jeszcze żyją. Są cali i zdrowi oraz bardzo mądrzy.

- Przepraszam – spuszczam głowę. – Muszę się ogarnąć. Zająć własnym życiem. Przecież Harry im pewnie pomaga jak może. Moim zadaniem jest odpoczywać.

- Wiem, że i tak postąpisz inaczej.

- Nie umiem o nich nie myśleć – wyrzucam.

- Bardzo się z nimi zżyłaś.

- Oni są cudowni.

- Większość ludzi, którzy idą na igrzyska jest cudowna.

            Kiwam głową, a następnie razem oglądamy igrzyska. Cały dzień nic ciekawego się nie wydarzyło. Wieczorem pokazują poległych. Zginęli dziewczyna z Siódemki i chłopak z Jedenastki. Podnoszę się z kanapy, a Edward odprowadza mnie do domu. Mówi, abym się o nich nie martwiła przesadnie i bardziej myślała o sobie i o dziecku. Żeby to było takie łatwe…

            Idę do swojego pokoju i przebieram się w luźną koszulkę. Kładę się w łóżku i zasypiam błyskawicznie.

            Rano budzę się o siódmej. Próbuję stosować się do rad Edwarda. Nie przejmować się. To jest bardzo trudne, ale zamiast biec do salonu przed telewizor idę do łazienki pod prysznic. Obmywam się ciepłą wodą i próbuję się relaksować kąpielą. Następnie myję zęby i nakładam duży, biały sweter oraz czarne legginsy. Wychodzę ze swojego pokoju, a w kuchni zastaję ojca. Szykujemy sobie razem śniadanie, a chwilę później wchodzą rodzice Harry’ego. Jego matka gładzi mnie swoją dłonią po policzku i się uśmiecha. Bierzemy śniadanie i siadamy razem w salonie. Włączam telewizję i widzę zawodowców walczących z trybutami z Czwórki. Dziewczynka z płaczem unika noży, strzał czy oszczepu, ale wiem, że długo nie da rady. Wtedy chłopak z jej dystryktu krzyczy, aby uciekała. Próbuje to zrobić, ale wtedy dopada ją dziewczyna Dwójki. Śmieje się jej prosto w twarz, a później na nią opada. Dostała trójzębem od trybuta z Czwórki, który nadal krzyczy, aby mała uciekała. Biegnie ile sił w nogach. Potyka się i z trudem wspina się na górę. Cały czas płacze i wtedy wpada na Jessicę i Noah. Moi podopieczni są zaskoczeni jej widokiem. Wtedy blondynka do niej podchodzi.

- Co się stało?

- Zawodowcy nas zaatakowali – szlocha.

- Chcesz nam powiedzieć, że oni są w pobliżu? – Noah robi wielkie oczy. – Jess chodźmy stąd – namawia.

- Nie możemy jej tak zostawić – mówi trzymając za ramiona dziewczynkę.

- To niech idzie z nami, ale proszę szybciej. Nie damy im rady.

- Słyszałaś? Chodź szybko – pospiesza dziewczynkę.

            Całą trójką szybkim krokiem idą jak najdalej od zawodowców. W międzyczasie słyszą wystrzał armaty. Dziewczynka wtedy podskakuje, a na jej twarzy pojawia się ogromny smutek. Według mnie jest jeszcze za mała na takie rzeczy. Idą w ciszy i nagle pojawia się inna grupka zawodowców. Są wszyscy oprócz dziewczyny z Dwójki, którą zabił chłopak z Czwórki. To już wiemy kto zginął… To było do przewidzenia. Jeden na trzech… Wszyscy są bardzo z siebie zadowoleni. W pewnym momencie się zatrzymują i szykują sobie kolację. Zaczyna się robić ciemno. Czyli kolejny dzień na arenie się zakończył. To już trzeci, a zostało ich tylko ośmiu. Na niebie pojawiają się polegli. Jest do dziewczyna z Dwójki i chłopak z Czwórki. Nikt więcej. Jestem ciekawa jak to wszystko potoczy się dalej.

            Rodzice Harry’ego opuszczają mój dom ściskając mnie i życząc dobrej nocy. Następnie rozmawiam chwilę z tatą na temat igrzysk. Bardzo byśmy chcieli, żeby wygrali albo Jessica albo Noah, ale wiadomo, że zawsze może być inaczej. Zawodowcy są bardzo silni i nieobliczalni…

---

Rozdział taki sobie, ale innego nie jestem w stanie napisać. Tak sobie zaplanowałam i koniec.

A jak mijają wam wakacje? Już gdzieś zdążyliście wyjechać? Mój wyjazd uważa za udany. ^^ Na dodatek dostałam się do wymarzonego liceum, więc w ogóle jestem zadowolona z ostatniego tygodnia. :3

Zaprasza was również do przeczytania pierwszego rozdziału na moim nowym blogu:

http://mlodziiwaleczni.blogspot.com/

Pozdrawiam xx